Oczywiście, i pewnie pracujesz już nad następną?
O tak, nad kilkoma.
Często zastanawiam się nad utworami, konkretnie nad coverami, które decydujesz się nagrać, czy zaśpiewać. Wiem, że znasz dosłownie tysiące piosenek napisanych przez innych i posiadasz tę niezwykłą zdolność do zapamiętywania wszystkich tekstów. Na tej płycie znalazł się cover Saint James Infirmary. Jest to niewątpliwie doskonała kompozycja, ale co sprawiło, że z tysięcy innych zdecydowałeś się właśnie na nią?
Miałem swój powód, a właściwie dwa. Pierwszy to taki, że jest to piosenka, która podobała mi się od zawsze, piosenka, przy której dorastałem, piosenka podobna do tych, które puszczał mi ojciec, kiedy byłem mały, dlatego w pewnym sensie miałem ją po prostu we krwi. Po drugie jest to utwór, który od wielu lat wykonujemy podczas koncertów, a który nigdy nie znalazł się na żadnej płycie. A poza tym, po raz kolejny: robię to, co dyktuje mi serce.
Żeby dobrze nagrać taką muzykę potrzebni są dobrzy muzycy. Masz ten komfort, że możesz współpracować z naprawdę niezwykłymi osobowościami. Mam tu na myśli na przykład Ackera Bilka.
Zawsze chciałem, żeby moje piosenki łączyły w sobie to wszystko, to czego słuchałem kiedyś Armstronga, Becheta, ale również Ackera Bilka, Chris Barber Band czy Kena Colliera. Acker pisze naprawdę dobre kompozycje - na napisałem nawet na poprzednią płytę tekst do jednej z nich, 'Evening Shadows'. Tworzy doskonałe melodie, z czego mało kto zdaje sobie sprawę. Zawsze podobała mi się jego muzyka do Somerset, ta, w której jest ta gra słowna: on nazywa utwór Summer Set (Letnia kompozycja), ale każdy dobrze wie, że jest to o hrabstwie Somerset.
Wiem, że raczej nie masz natury fanatycznego czciciela idoli, ale szczerze podziwiasz ludzi takich jak on.
Zdecydowanie tak. To w końcu doskonały muzyk. Według mnie, tacy ludzie nie zyskują uwagi i uznania, na jakie w moim przekonaniu zasługują. Po jakimś czasie trochę się o nich zapomina, ale to świetni muzycy. Wielu z nich nadal pracuje i można się od nich jeszcze sporo nauczyć.
Podziwiasz wielu artystów, którzy są od Ciebie starsi...
Oczywiście, przecież trzeba się czegoś od kogoś uczyć...
Wielu z nich już nie żyje. Czy nie czujesz się osamotniony na płaszczyźnie zawodowej czy muzycznej dlatego, że ich już nie ma?
Bardzo długo tak się właśnie czułem. Naprawdę niewielki procent ludzi zajmuje się tym co ja, w każdym razie teraz. Rzeczywiście towarzyszy temu takie uczucie, jest to nieodłączna część tego, co robię. Niewielu ludzi gra teraz taką muzykę, jest w niej coś archaicznego, dlatego nieustannie muszę spoglądać w przeszłość, ponieważ tam jest to moje brakujące ogniwo. Muzyka, którą nagrywa się obecnie, nie wydaje się w niczym osadzona. Ja nie znajduję w niej żadnych punktów odniesienia, dlatego muszę ciągle wracać do tego, co było, słucham starych nagrań, uczę się, a jest jeszcze naprawdę mnóstwo rzeczy, które należy zgłębić. Kiedy byłem mały, nie mogłem sobie na to pozwolić. Oczywiście, mój ojciec miał różne płyty, ale były też takie nagrania, które chciałem kupić, a nie było mnie na nie stać. Dlatego kupowałem powiedzmy jedną czterdziestkę piątkę albo jakiś maxisingiel, chociaż to już i tak kosztowało mnie fortunę. Teraz wszystko dostępne jest na płytach kompaktowych, możesz zdobyć CD z dowolnym nagraniem, dlatego jest okazja nadrobić zaległości z dzieciństwa, z czasów, kiedy tego wszystkiego po prostu nie było. Czeka mnie jeszcze naprawdę sporo nauki.
