- Opowiedz jak zachowywał się podczas tej uroczystości.
- Przede wszystkim cały czas zastanawiał się 'jak on się tam w ogóle znalazł'. Imponowało mu, że znajdował się w otoczeniu supergwiazd. Dla mnie to normalka, bardzo często umawiam się z jakaś 'bardzo znana gwiazdą rocka' na lunch, a on odwracał głowę za każdą przechodzącą osobą, często nawet nie wiedząc, kto to był. Poza tym przywykłem do tego, że dzwonią do mnie różne znane osobistości. Nieraz telefon odbiera nasza niania, przepraszam: osobista asystentka Woody'ego, i cała zestresowana przekazuje mi, że na linii czeka właśnie taka a taka gwiazda.
- Ostatnie lata możesz zaliczyć do bardzo udanych...
- Jeżeli miałbym porównywać, to najbardziej udany okres miałem chyba trzy lata temu. Wtedy szturmowałem wszystkie listy przebojów i tabele sprzedaży. Po intensywnym okresie promocji 'You've Come A Long Way Baby' przyszedł czas na ślub, urodził się Woody i nagle stwierdziłem, że dłużej nie zniosę już takiego tempa. Zoe (żona Normana - przyp. tłum.) też zawiesiła prowadzenie swojego programu 'Breakfast Show' w BBC i przeprowadziła się do mnie. Dla mnie rachunek jest prosty - mniej pracuję, mniej sukcesów odnoszę. Mogę za to winić samego siebie.
- Ale będąc już tyle czasu 'na topie', masz czas na zastanowienie się nad wszystkim, czego do tej pory dokonałeś...
- Dwa lata temu odpowiedziałbym, że nie czuję się dobrze z tym co robię, praca wykańcza mnie psychicznie, za bardzo się poświęcam itd. itp. Do czego prowadzi przepracowanie widać ostatnio na przykładzie Mariah Carey. Zoe i ja nieświadomie doprowadzaliśmy się do podobnej sytuacji, aż nagle, w dobrym momencie udało nam się zastopować. Pomyśleliśmy: "Tyle już osiągnęliśmy, jesteśmy jednymi z najlepszych w swoim fachu - postarajmy się więc utrzymać na tym szczycie, ale zdejmijmy trochę nogę z gazu. To, że mamy Woody'ego, też nie mobilizuje nas już do wypruwania z siebie flaków dla kariery. Zawsze mówiłem, że wolę być na 9. a nie 1. miejscu list przebojów - tam jest po prostu bezpieczniej.
- Czyli bycie tatą nie zmieniło specjalnie twoich planów życiowych?
- Nie, a to dlatego że nigdy nie zaczynam pracy przed 9 wieczorem. Do studia nie wchodzę przed 20, a kiedy występuję jako DJ, dom opuszczam po 21. Woody kładzie się spać zawsze około 20, więc staram się jeszcze wtedy przy nim być. Ale przyznaję, że rano rzadko widzi mnie na nogach...
- A czy bycie kochającym mężem i ojcem wpłynęło na sposób, a jaki postrzegasz muzykę?
- Tak, ale w zupełnie odwrotny sposób. Bałem się, że nagle zacznę robić piosenki o tym, jak jest pięknie, o wycieczce do zoo czy nawet o Woody'm. Ale ponieważ dni powszednie spędzam głównie w domu, po raz pierwszy od 5 lat zaczynam odczuwać ten piątkowy, imprezowy nastrój - wcześniej 'piątkowe imprezy' grałem codziennie. To uświadomiło mi, po co w ogóle istnieje muzyka taneczna. Jeżeli przez cały tydzień pracujesz w jakimś nudnym biurze, to weekend jest po to, żebyś fajnie się ubrał, poszedł do klubu i tam przez kilka godzin był kimś naprawdę wyjątkowym! Seks, lekkie pijaństwo - cokolwiek przyjdzie ci do głowy! Wydaje mi się, że odnalazłem sens istnienia muzyki tanecznej i ta, którą tworzę ostatnio, jest bardziej zabawowa, optymistyczna. Wcześniej grałem zupełnie inaczej. 'You've Come
' przypominało bardziej komedię slapstickową. Przez obserwację z boku, paradoksalnie lepiej zrozumiałem, co się dzieje wewnątrz tej kultury.
- Potrafisz teraz określić, jaką muzykę wykonywałeś kiedyś?
- Rytmiczny, skomplikowany house z niewielką szczyptą dobrego humoru. Kiedyś określano mnie nawet jako 'Króla Big-Beatu' czy 'zakręconego wujka the Chemical Brothers'. Teraz wydaje mi się, że zacząłem grać muzykę, która nie zostanie szybko zapomniana i będzie żyła własnym życiem jeszcze bardzo długo. Nawet jeżeli chwilowo się znudzi, ale potem wróci jak bumerang.
